نگاه شخصی پنجشنبه 25آذرماه با حضور مهسا علیخانی، میرصفی اندیکلایی و رهام شیراز برگزار شد.
در ابتدا مهسا علیخانی، عکاس دهه شصتی که دانش آموخته معماری است و از سال 86 در حوزه عکاسی فعالیتش را آغاز کرده از ساعت16 تا 17 به گالری زمستان خانه هنرمندان آمد.
مهسا علیخانی ابتدا از مطالعاتش در تاریخ و علاقه اش به پیکتورئالیسم(تصویرگرایی) گفت و همزمان با نمایش یکی از مجموعه هایش که در آن افرادی در قاب هایی که مفهوم قبر را می رساندند، قرار داشتند؛ به آیینی اشاره کرد که در برخی از کشورها مرده ها را بعد از مدتی از قبر بیرون آورده و با لباس هایی که تن شان می کردند از آن ها عکس می گرفتند.
در ادامه با پخش کلیپی قسمت هایی از پشت صحنه شکل گیری این مجموعه به نمایش درآمد و پس از آن علیخانی گفت: از زمانی که وارد دنیای عکاسی شدم، نگاه مستند گونه و یا زیبایی شناسی برای ثبت تصاویر نداشتم و به دنبال آن بودم تا علایق و ذهنیاتم را برسانم.
به دنبال تعادل بصری
در ادامه میرصفی اندیکلایی در نگاه شخصی با عنوان "از واقعیت تا انتزاع" صحبت کرد و در ابتدا مجموعه عکس هایی از آثار احمد نصراللهی؛ هنرمند نقاش را از زمان واقع گرایی تا گرایش این هنرمند به انتزاع به نمایش گذاشت.
اندیکلایی در ادامه مجموعه هایی از سه دوره ی آثار مستند گونه، آثار دوران دانشجویی و مجموعه ای که فرم های انتزاعی به خود گرفته بودند، نمایش داد.
مجموعه ی تعادل پایدار(قرائن) نخستین عکس های این ادوار بود که در آن ها اندیکلایی به گفته خودش به دنبال تعادل بصری بوده است و ثبت آن ها تا آخر عمرش ادامه خواهند داشت؛ تصاویری که قرینگی را در فضاهایی گوناگون و با اشیا، طبیعت و هر چیزی که ممکن است به تصویر کشیده اند.
مجموعه ی "کهکشانی ها" عکس های دیگری بودند که در آن ها به وسیله ی اشیای روزمره مانند لوازم آشپزخانه در قالب تصاویر انتزاعی بخشی از کیهان به نمایش درآمده بود.
مجموعه ی "زیاده خواهی از طبیعت" نیز بخش دیگری بود که با اشاره به نیازهای پی درپی انسان ها و آسیب هایی که به محیط زیست وارد می شود، شکل گرفته بود، کارهایی که در آنها چالش هایی مطرح شده بودند.
لحظه ی ناقطعی دهه ی 60
در ادامه ی نشست های نگاه شخصی رهام شیراز با نمایش مجموعه ی "لحظه ی ناقطعی"؛ شامل آثاری از پنج عکاس دفاع مقدس که نمایشگاه آن توسط خودش برگزار شده بود، گفت: این نمایشگاه به سرپرستی علی قلمسیاه برگزار شد. ایده ی اصلی نمایشگاه این بود که با مطالعه روی عکس های چندین دهه ی مختلف مجموعه ای را به نمایش بگذاریم که نگاه متفاوتی نسبت به بقیه در آن باشد، به همین دلیل بر آن شدیم تا محاسبات نظری را پیدا کنیم و ابتدا به سراغ دهه ی 60 رفتیم و با آثاری مواجه شدیم که چند ویژگی شاخص داشت.
شیراز به بهره گیری و بهترین استفاده از عکس های آنالوگ با وجود محدودیت فراوانی که در آن ها وجود داشت، اشاره کرد و گفت: مدیریت در استفاده از حلقه های 36 عکسی یکی از این مشکلات بود و موضوع دیگر این بود که آن ها نمی توانستند در لحظه عکس ها را بررسی کنند و همه ی این ها مدیریت اساسی را برای ثبت تصاویر ویژه نیاز داشت؛ آن ها در واقع با وجود تنشی که با دوربین داشتند، آن درگیری را از سطح برداشت به درجه ی مطالعه رساندند.
شیراز همچنین عکس هایی از جاوید الاثر کاظم اخوان، شهید سعید جانبزرگی، شهید محسن چوبدار، احسان رجبی و مهزراد ارشدی را به دلیل همراه بودن روحیه رزمندگی و سلحشوی، آثار ویژه¬ای خواند که با آثار عکاسان به گفته ی او "آژانسی" که سفارشی و خبری کار می کنند، تفاوت دارد.
محوریت دیگر آثار این مجموعه که شیرازبه آن پرداخت،محلیت بود، موضوعی که در عکس هایی از یک سنگر که در زمانی پیش و پس از نابودی آن گرفته شده بودند وجود داشت؛ همچنین محوریت احتضار موضوع دیگری بود که شیراز آن را در عکس هایی از لحظه های شهادت رزمندگان با ایجاد حالتی بینابینی در مخاطب توصیف کرد.
وی در ادامه با نمایش عکس هایی بی هوا از دهه ی 80 میلادی مجموعه ی مذکور را به آثار موجود در این دهه تشبیه کرد و بعد از محوریت دیگر این آثار یعنی نمایش عنوان "اسیر" تعریف کرد.
شیراز همچنین ماهیت تعدادی از عکس های کاظم اخوان را به عکاسی استیج تشبیه کرد و وجود نگاه شهودی را عامل ایجاد خلاقیتی ناب و غریزی خواند.
روابط عمومی پنجمین همایش ده روز با عکاسان ایران
برای مشاهده گزارش تصویری لطفا کلیک کنید.